Subtekst#35

Een man komt thuis. Een vrouw doet de deur open. Ze hebben allebei een stapel boeken in hun handen.

Vrouw: O, nee hè…buurtbieb?

Man:     Buurtbieb bieb, yeah! Een superoogst.

Vrouw: Dat zie ik.

De vrouw laat haar stapel boeken zien.

Vrouw:  Deze zijn net bezorgd. Door de lokale boekhandel.

Man:     Prachtig. (Houdt zijn stapel omhoog) Deze zijn helemaal gratis!

Vrouw:  Je hoeft toch niet elke dag langs die buurtbieb?

Man:     Wat bedoel je met ‘die’? Ik ga elke dag naar een andere. Maar ‘die’ bij de supermarkt is echt top.

Vrouw:  Ik vind het een beetje vies.

Man:     Een beetje waterschade. Een scheur in de kaft, een aantekening hier en daar, wat maakt het uit?

Vrouw:  Soms wat schimmel.

Man:     De komst van de buurtbieb is de belangrijkste maatschappelijke ontwikkeling in Nederland sinds Drees.

Vrouw:  Je kunt eens in de week gaan. In plaats van elke dag. Soms ga je twee keer per dag kijken!

Man:     Het gaat er niet om dat het gratis is…

Vrouw: …nou…

Man:     …het gaat erom dat je verrast wordt.

Vrouw:  Laat je verrassen bij de lokale boekhandel.

Man:     Ik ga ook naar de boekenwinkel. Heel vaak.

Vrouw:  Ja. Dan is het: kijken, niet kopen.

Man:     Wat een onzin!

Vrouw:  En dan ga je naar de bibliotheek en reserveer je al die nieuwe boeken in plaats van je lokale boekhandel te steunen.

Man:     Nou, laat zien wat je hebt gekocht.

De vrouw overhandigt een ingepakt boek.

Vrouw:  Cadeautje voor jou.

Man:     Lief!

De man maakt open. Begint te glimlachen

Man:     Dit geloof je niet.

De man pakt van onderaan de stapel een dik boek met waterschade, scheuren in de kaft, vol gekliederd met penaantekeningen, dat ruikt naar sigarenrook, schimmel en kattenpis.

Man:     Dat boek had je helemaal niet hoeven kopen…want ik heb het gratis gevonden!

Vrouw:  Deze is nieuw, speciaal voor jou.

Man:     Breng het naar de buurtbieb.

Vrouw:  Wat?

Man:     Dan maak je iemand anders heel gelukkig. Ik weet hoe het voelt. Als je een gloednieuw, goed, gebonden boek met een leeslint vindt tussen een Lonely Planet van Mexico uit 1995 en ‘Ik ben slank want ik eet’ van Montignac.

Stilte

Man:     Ben je boos?

Stilte

Man:     En die twee andere boeken, laat eens zien?

Vrouw:  Nee, want die heb je ook vast gevonden bij de buurtbieb.

De man kijkt.

Man:     Nee.

Vrouw:  O. (Pauze) Gelukkig.

Man:     Maar ik heb ze wel al gereserveerd bij de bibliotheek.

Einde.