Subtekst#36

Een man en een vrouw zitten op de bank. Ze kijken naar een film op Netflix.

Man:     Ze staan niet echt op een boot in de oceaan.

Vrouw:  Wat bedoel je?

Man:     Dat is digitaal.

Vrouw:  Die boot?

Man:     De oceaan. Ze staan voor een green screen.

Vrouw:  O. Ik zag het niet.

Man:     Maar het is wel zo.

Ze kijken.

Man:     Dat is ook digitaal.

Vrouw:  Wat?

Man:     Die skyline van die stad.

Vrouw:  O. Ik dacht dat het echt was.

Man:     Nee, dat hebben ze digitaal nagemaakt.

Ze kijken.

Man:     Weet je nog bij The Crown, die menigte die Diana opwacht in Australië?

Vrouw:  Digitaal?

Man:     Ja.

Vrouw:  Ik vond het al zo knap hoe ze zoveel figuranten bij elkaar hadden gekregen.

Man:     Dat is dus allemaal…

Vrouw:  …digitaal.

Man:     Ja.

Ze kijken.

Man:     Dat gebouw van Schiphol…en de vliegtuigen in de serie over Fokker en Plesman…

Vrouw:  Ja, ja. Ik weet het, zullen we verder kijken?

Man:     Als kind dacht ik dat scènes in vliegtuigen echt in vliegende vliegtuigen waren opgenomen.

Stilte. Ze kijken verder. De man ziet iets wat digitaal is gemaakt, hij wil erover beginnen maar onderdrukt, met veel moeite, de drang om dat te doen.

Vrouw:  Het is wel een goede film.

Man:     Als je het niet weet, dan zie je het niet.

Vrouw:  Wat?

Man:     Dat het digitaal is.

Vrouw:  Hou nou een keer op met je digitaal!

Man:     Ik observeer alleen maar.

Vrouw:  En ik kijk een film.

Stilte.

Man:     Ik zal het niet meer zeggen.

Vrouw:  Fijn.

Ze kijken verder. De man ziet iets digitaals. Hij wijst ernaar, maar zwijgt.

Vrouw:  Wat nou weer?

Man:     Niks. Mooie scène.

Stilte.

Man:     Heb je de landing van dat NASA-karretje gezien op Mars?

Vrouw: Ja, ja, met een digitaal green screen op een computerapp bij elkaar gehackt met een iPad.

Man:     Nee. Dat was allemaal echt.

Einde.